محمد حسین امجدی؛ علیرضا شکیبایی
چکیده
هدف از این مقاله، ارزیابی سیاستهای اجراشده در بخش مسکن جهت کاهش نابرابری در دسترسی به مسکن، در حوزههای شهری ایران میباشد. در این مقاله با استفاده از دادههای طرح آماری درآمد- هزینة خانوار مرکز آمار ایران و با استفاده از ضریب جینی، نابرابری در دسترسی به مسکن شهری در قالب سه شاخص نسبت قیمت مسکن به درآمد، نسبت هزینه مسکن بهکل هزینه ...
بیشتر
هدف از این مقاله، ارزیابی سیاستهای اجراشده در بخش مسکن جهت کاهش نابرابری در دسترسی به مسکن، در حوزههای شهری ایران میباشد. در این مقاله با استفاده از دادههای طرح آماری درآمد- هزینة خانوار مرکز آمار ایران و با استفاده از ضریب جینی، نابرابری در دسترسی به مسکن شهری در قالب سه شاخص نسبت قیمت مسکن به درآمد، نسبت هزینه مسکن بهکل هزینه خانوار و فضای مورد استفاده هر نفر در فاصله سالهای 1385 تا 1395 بررسی شده است. نتایج نشان میدهد که با وجود کاهش نابرابری در دسترسی به مسکن، اما مقدار این شاخص افزایشیافته است. بیشترین میزان نابرابری مربوط به شاخص نسبت قیمت مسکن به درآمد و کمترین میزان مربوط به شاخص نسبت هزینه مسکن بهکل هزینه خانوار میباشد. بر اساس نتایج، زنان سرپرست خانوار، سرپرستان خانوار بیسواد، کارگران بخش خصوصی سرپرست خانوار و سرپرستهای کمدرآمد از گروههای هدف موردحمایت برنامههای تأمین مسکن شناسایی شدند. نتایج بر این نکته دلالت دارند که افزایش نابرابری درآمد باعث افزایش نابرابری در مسکن شده است. ازاینرو اتخاذ و اعمال سیاستهای مناسب و برنامهریزیهای استراتژیک در جهت تأمین مسکن مورد نیاز افراد جامعه و کاهش نابرابریها میبایست از اولویتهای برنامه ریزان و سیاستگذاران بخش مسکن قرار گیرد.