بهزاد ملک پور اصل؛ پویا جودی گل لر
چکیده
ارزش‌ها در برنامه‌ریزی و دستیابی به چارچوب انگاشتی تبیین‌کنندۀ ارزش‌ها و معیارهای داوری، عرصه‌های نوین پژوهشی را فراهم ساخته است. سیر تحول درک ارزش‌ها در فرآیند برنامه‌ریزی، پیوند مابین ارزش‌ها و گفتمان‌های مسلط در محیط برنامه‌ریزی را در مرکز توجه خود قرار داده است؛ به‌طوری که حیات ارزش‌های برنامه‌ریزی نیز متأثر از این ...
بیشتر
ارزش‌ها در برنامه‌ریزی و دستیابی به چارچوب انگاشتی تبیین‌کنندۀ ارزش‌ها و معیارهای داوری، عرصه‌های نوین پژوهشی را فراهم ساخته است. سیر تحول درک ارزش‌ها در فرآیند برنامه‌ریزی، پیوند مابین ارزش‌ها و گفتمان‌های مسلط در محیط برنامه‌ریزی را در مرکز توجه خود قرار داده است؛ به‌طوری که حیات ارزش‌های برنامه‌ریزی نیز متأثر از این پیوند بوده و به واسطۀ رهیافت‌های نوین همچون تأکید بر تجربۀ زیستۀ برنامه‌ریزان، عرصه‌های سه‌گانۀ ارزش‌ها، گفتمان و نظریۀ برنامه‌ریزی به یکدیگر پیوند خورده‌اند. نظام برنامه‌ریزی ایران بی‌توجه به این تحولات همچنان بر دیدگاه‌های اثبات‌باور به مثابۀ چارچوب تببین‌گر ارزش‌ها در برنامه‌ریزی تأکید دارد؛ به‌طوری‌که تأکید بر این رهیافت در نظامِ برنامه‌ریزیِ ایران، زمینه‌ای را فراهم کرده است که در آن فرآیند برنامه‌ریزی جدا از گفتمان‌هایِ اثرگذار بر حیات ارزش‌ها در نظر گرفته می‌شود. هدف این پژوهش دستیابی به چارچوب انگاشتی به منظور درک داوری عملی برنامه‌ریزان در تجربۀ زیستۀ آن‌ها است. روش پژوهش مبتنی بر نظریه مبنایی برساخت‌گرایانه است که تمرکز آن بر فهم کنشِ اجتماعی برنامه‌ریزان و درک تجربۀ زیستۀ آن‌ها خواهد بود. داده‌های تحلیل عناصر ذهنی برنامه‌ریزان بواسطۀ روش مصاحبه‌های نیمه-ساختار یافته با 28 نفر از برنامه‌ریزان دارای سابقه در محیط برنامه‌ریزی کلان‌شهر تهران و پاسخ به پرسش‌هایی در ارتباط با تجربه زیستۀ آن‌ها فراهم گشته و پس از انجام مراحل پیش کدگذاری اعم از گردآوری داده‌ها و پیاده‌سازی آن‌ها، مرحله تحلیل داده‌ها و طیف‌های سه‌گانه کدگذاری: کدگذاری اولیه، کدگذاری متمرکز و در نهایت کدگذاری نظری انجام شده است. در نهایت چارچوب انگاشتی حیات ارزش‌های برنامه‌ریز در سایۀ گفتمان‌ها به عنوان دستاورد مقاله معرفی شده است.
