ژیلا سجادی؛ روناک اردلانی؛ رضوان ماندگار؛ عین الله جمالی حاجی حسن سفلی؛ کمال رسولی
چکیده
وسعت بافت‌های تاریخی و فرسوده در ایران و کم‌توجهی به لایه‌های اجتماعی در تشخیص این‌گونه بافت‌ها، لزوم پرداختن به حوزه‌های اجتماعی و مکان را روشن می‌سازد. رویکرد اخیر، «بازآفرینی شهری» است که دید جامعی به بافت‌های تاریخی و حفاظت آن دارد. هدف این پژوهش بازتعریف شاخص‌های مکانی ارتقاء دهندۀ پایداری اجتماعی با رویکرد بازآفرینی ...
بیشتر
وسعت بافت‌های تاریخی و فرسوده در ایران و کم‌توجهی به لایه‌های اجتماعی در تشخیص این‌گونه بافت‌ها، لزوم پرداختن به حوزه‌های اجتماعی و مکان را روشن می‌سازد. رویکرد اخیر، «بازآفرینی شهری» است که دید جامعی به بافت‌های تاریخی و حفاظت آن دارد. هدف این پژوهش بازتعریف شاخص‌های مکانی ارتقاء دهندۀ پایداری اجتماعی با رویکرد بازآفرینی شهری در بافت تاریخی شهر سنندج میباشد. روش تحقیق بهصورت توصیفی - تحلیلی و نوع آن کاربردی میباشد. نمونهگیری بهصورت تصادفی بوده و با فرمول کوکران، 400 نفر برای پرسشگری انتخاب شدند. دادههای بدست آمده از طریق نرمافزارهای SPSS و AMOS تجزیهوتحلیل شدند. نتایج نشان داد که شاخص‌های تنوع فعالیتی، تراکم و فشردگی، طراحی منظر محله به ترتیب با ارزش عددی «0.854، 0.748، 0.871» بیشترین تأثیر را بر ابعاد فعالیتپذیری، انسجام فضایی – کالبدی و عدالتمندی دارند. همچنین شاخص‌های مربوط به «هویتمندی» با میانگین عددی 0.730 و شاخص‌های مربوط به «عدالتمندی» با میانگین عددی 0.691 بیشترین تأثیر را بر پایداری اجتماعی بافت ناکارآمد مرکزی شهر سنندج دارند.
