برنامه ریزی توسعه شهری و منطقه ای
سید جلال الدین حسینی؛ آزیتا رجبی؛ افشین سفاهن؛ علی اصغر رضوانی
چکیده
توسعه حملونقل عمومی محور، یکی از راهکارهای مهم و مصادیق توسعه پایدار شهری است که به‌منظور حل معضلات ترافیکی و بهبود شرایط حملونقل در شهرها مورداستفاده قرار می‌گیرد. در این رویکرد، برنامه‌ریزی و گسترش حملونقل عمومی، به‌عنوان جایگزینی برای استفاده از خودروهای شخصی و حملونقل خصوصی مطرح شده است. منطقه 11 شهرداری تهران یکی از ...
بیشتر
توسعه حملونقل عمومی محور، یکی از راهکارهای مهم و مصادیق توسعه پایدار شهری است که به‌منظور حل معضلات ترافیکی و بهبود شرایط حملونقل در شهرها مورداستفاده قرار می‌گیرد. در این رویکرد، برنامه‌ریزی و گسترش حملونقل عمومی، به‌عنوان جایگزینی برای استفاده از خودروهای شخصی و حملونقل خصوصی مطرح شده است. منطقه 11 شهرداری تهران یکی از مناطق مرکزی شهر تهران است که دارای بار ترافیکی بالایی است و به‌تبع آن با مشکلاتی در سیستم حملونقل شهری خود مواجه است. در تحقیق مذکور، باهدف انطباق شاخص‌های توسعه حملونقل عمومی محور با وضعیت فعلی منطقه 11 شهر تهران و بازپس‌گیری شهر از فضای خودرو محور به فضای انسان‌محور، شاخص‌های استاندارد توسعه حملونقل عمومی محور به‌عنوان مبنای تحلیل و رتبهبندی بررسی‌شده‌اند. در این رویکرد، با توجه به شاخص‌های مختلف، میزان قابلیت منطقه برای تحقق توسعه حملونقل عمومی محور ارزیابی گردیده است. به‌این‌ترتیب، این تحقیق به مسئولین و برنامه‌ریزان شهری کمک می‌کند تا بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، راهکارهای مناسبی برای بهبود حملونقل در منطقه 11 شهر تهران ارائه دهند. روش تحقیق پژوهش حاضر ازنظر هدف؛ کاربردی و ازنظر متدولوژی توصیفی و ازنظر روش جمع‌آوری اطلاعات مبتنی بر روشهای کتابخانهای – اسنادی و مطالعات میدانی بوده و در تحلیل اطلاعات نیز از نرم‌افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی و روشهای رتبهبندی و در مقایسه تطبیقی، از ضریب ناموزونی موریس و روش بی‌مقیاس خطی و از نرم‌افزار Choice Expert برای تحلیل سلسلهمراتبی AHP استفاده شده است. با توجه به نتایج حاصله، می‌توان گفت که منطقه 11 شهرداری تهران، به‌رغم داشتن پتانسیل بالا برای تحقق توسعه حملونقل عمومی محور، در شرایط فعلی ظرفیت تبدیل‌شدن به یک مرکز توسعه حملونقل عمومی محور را ندارد و جهت تبدیل‌شدن باید تغییرات وسیعی در ساختارهای فضایی آن ایجاد شود.
خشایار خاوریان؛ ملیحه قربانی؛ فاطمه کاظمی؛ مینا میرمعصومی؛ شهاب الدین کرمانشاهی
چکیده
با شیوع کووید-19 در جهان اقدامات مختلفی برای کاهش تلفات و هزینه‌های ناشی از این همه‌گیری در کشورها انجام شد. برای کاهش شیوع، کاهش سفرهای روزانه و عدم حضور در محیط‌های شلوغ و بسته توصیه شد که هردو سبب کاهش تقاضای استفاده از حملونقل همگانی می‌شود. با حذف برخی سفرهای شغلی از سیستم حملونقل همگانی و تجربه سایر شیوه‌ها توسط شهروندان ...
بیشتر
با شیوع کووید-19 در جهان اقدامات مختلفی برای کاهش تلفات و هزینه‌های ناشی از این همه‌گیری در کشورها انجام شد. برای کاهش شیوع، کاهش سفرهای روزانه و عدم حضور در محیط‌های شلوغ و بسته توصیه شد که هردو سبب کاهش تقاضای استفاده از حملونقل همگانی می‌شود. با حذف برخی سفرهای شغلی از سیستم حملونقل همگانی و تجربه سایر شیوه‌ها توسط شهروندان بیم آن می‌رود که روند بازگشت مسافران به سیستم حملونقل همگانی کند باشد. این عقب‌افتادگی در بلند‌مدت می‌تواند باعث کاهش سرمایه‌گذاری در سامانه‌های حملونقل همگانی و درنهایت کاهش دائمی سهم این سیستم در حملونقل شهری شود. اطلاعات تراکنش کارت بلیت‌ها نشان می‌دهد که باوجود کاهش ابتلا به کرونا همچنان سهم قابل‌توجهی از تقاضای سابق حملونقل همگانی به این سیستم بازنگشته است. این مطالعه با استفاده از توزیع پرسشنامه برخط بین گروه‌های مختلف شغلی و سنی، تغییر شیوه‌ی سفر کاری افراد پس از شیوع کوویدـ 19 را بررسی می‌کند. بررسی نتایج یک نمونه 1050 تایی نشان می‌دهد هم‌زمان با شیوع کرونا سهم شیوه‌ی سفر حملونقل همگانی از سفرهای شغلی افراد کمتر از نصف شده است. این کاهش در بین زنان و مردان و بین دسته‌های متفاوت تحصیلات تقریباً یکسان ولی در گروه‌های مختلف سنی متفاوت است.
