برنامه ریزی توسعه شهری و منطقه ای
نگار خیابان چیان؛ معصومه خامه؛ حسن سجادزاده؛ شیما اسلام پور
چکیده
توجه به تابآوری فضایی میادین شهری بهعنوان یکی از مهمترین عناصر شهر، نقش غیرقابلانکاری در حفظ حیات ذهنی و عینی شهرها دارد. این پژوهش برای پاسخ به این سؤال که ارتباط عوامل اجتماعی و کالبدی در تابآوری فضایی میدان شهری چگونه است؟ و باهدف یافتن نسبت این عوامل، انجام گرفته است. مقاله حاضر توسعهای و کاربردی بوده و روش تحقیق ترکیبی ...
بیشتر
توجه به تابآوری فضایی میادین شهری بهعنوان یکی از مهمترین عناصر شهر، نقش غیرقابلانکاری در حفظ حیات ذهنی و عینی شهرها دارد. این پژوهش برای پاسخ به این سؤال که ارتباط عوامل اجتماعی و کالبدی در تابآوری فضایی میدان شهری چگونه است؟ و باهدف یافتن نسبت این عوامل، انجام گرفته است. مقاله حاضر توسعهای و کاربردی بوده و روش تحقیق ترکیبی از کیفی و کمی میباشد. جهت گردآوری اطلاعات با بهرهگیری از منابع اسنادی مدل مفهومی تدوین گردید. در بخش کیفی، از ابزار مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه در تبیین و تحلیل عوامل، همچنین به جهت تحلیل ارزش هم پیوندی در بخش کمی از نرمافزار (City engine) استفاده شده است. یافتهها تأثیرگذاری بعد فرهنگی بناهای مرکزی میادین شهری بهعنوان جزئی از کالبد، در ارتقاء تابآوری فضایی از منظر عوامل اجتماعی را نشان میدهد. نتایج حاکی از آن است که با بالاتر رفتن ارزش هم پیوندی در بعد کالبدی، شاخصهای بعد اجتماعی نیز ارتقا مییابند. همچنین عوامل اجتماعی و کالبدی در ایجاد تابآوری فضایی دارای ارتباط بوده و بر یکدیگر مؤثرند و حتی در برخی شاخصها، میتوانند مکمل کمبودهای یکدیگر باشند.
سید محمد مهدی حسینی کیا؛ نگار خیابان چیان؛ هادی رضایی راد
چکیده
فضای شهری موفق دارای طیف گستردهای از مؤلفههای ذهنی و عینی است و توجه به شاخصهای کالبدی برای ایجاد یک مکان «موفق» نقشی تعیینکننده دارد که یکی از راهبردهای آن، توسعهی پیاده راهها در شهرهاست. این پژوهش به دنبال پاسخ به اینکه چه عواملی میتواند به موفقیت طرحهای پیاده راهسازی و ارتقا مکان نقش داشته باشد، انجامگرفته ...
بیشتر
فضای شهری موفق دارای طیف گستردهای از مؤلفههای ذهنی و عینی است و توجه به شاخصهای کالبدی برای ایجاد یک مکان «موفق» نقشی تعیینکننده دارد که یکی از راهبردهای آن، توسعهی پیاده راهها در شهرهاست. این پژوهش به دنبال پاسخ به اینکه چه عواملی میتواند به موفقیت طرحهای پیاده راهسازی و ارتقا مکان نقش داشته باشد، انجامگرفته است. مقاله حاضر باهدف بررسی مؤلفههای کیفی و کمی مکان، به تحلیل تطبیقی طرح پیاده راهسازی دو خیابان منتهی به میدان مرکزی شهر همدان، قبل و بعد از اجرا میپردازد. روش تحقیق، ترکیبی از شیوههای کیفی و کمی میباشد وجهت گردآوری اطلاعات در کنار مطالعات کتابخانهای و اسنادی از ابزار مشاهده، مصاحبه، پرسشنامه استفاده شده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد که در نمونه موردمطالعه برخلاف اجتماعپذیری، سه شاخصهی دسترسی، کاربریها و فعالیتها، آسایش و ایجاد تصویر ذهنی، ارتقاء چندانی نداشته است و نیز بین هم پیوندی و اجتماعپذیری رابطه مستیم وجود دارد. همچنین، ارتقا کیفیت مکان نمیتواند تکبعدی و با نگاه فرو کاهنده به مؤلفههایی خاص صورت گیرد و مستلزم آن است که طرحهای پیاده راهسازی، با در نظر گرفتن همه مؤلفهها به اجرا درآیند.