برنامه ریزی توسعه شهری و منطقه ای
سید جلال الدین حسینی؛ آزیتا رجبی؛ افشین سفاهن؛ علی اصغر رضوانی
چکیده
توسعه حمل‌ونقل عمومی محور، یکی از راهکارهای مهم و مصادیق توسعه پایدار شهری است که به‌منظور حل معضلات ترافیکی و بهبود شرایط حمل‌ونقل در شهرها مورداستفاده قرار می‌گیرد. در این رویکرد، برنامه‌ریزی و گسترش حمل‌ونقل عمومی، به‌عنوان جایگزینی برای استفاده از خودروهای شخصی و حمل‌ونقل خصوصی مطرح شده است. منطقه 11 شهرداری تهران یکی از ...
بیشتر
توسعه حمل‌ونقل عمومی محور، یکی از راهکارهای مهم و مصادیق توسعه پایدار شهری است که به‌منظور حل معضلات ترافیکی و بهبود شرایط حمل‌ونقل در شهرها مورداستفاده قرار می‌گیرد. در این رویکرد، برنامه‌ریزی و گسترش حمل‌ونقل عمومی، به‌عنوان جایگزینی برای استفاده از خودروهای شخصی و حمل‌ونقل خصوصی مطرح شده است. منطقه 11 شهرداری تهران یکی از مناطق مرکزی شهر تهران است که دارای بار ترافیکی بالایی است و به‌تبع آن با مشکلاتی در سیستم حمل‌ونقل شهری خود مواجه است. در تحقیق مذکور، باهدف انطباق شاخص‌های توسعه حمل‌ونقل عمومی محور با وضعیت فعلی منطقه 11 شهر تهران و بازپس‌گیری شهر از فضای خودرو محور به فضای انسان‌محور، شاخص‌های استاندارد توسعه حمل‌ونقل عمومی محور به‌عنوان مبنای تحلیل و رتبهبندی بررسی‌شده‌اند. در این رویکرد، با توجه به شاخص‌های مختلف، میزان قابلیت منطقه برای تحقق توسعه حمل‌ونقل عمومی محور ارزیابی گردیده است. به‌این‌ترتیب، این تحقیق به مسئولین و برنامه‌ریزان شهری کمک می‌کند تا بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، راهکارهای مناسبی برای بهبود حمل‌ونقل در منطقه 11 شهر تهران ارائه دهند. روش تحقیق پژوهش حاضر ازنظر هدف؛ کاربردی و ازنظر متدولوژی توصیفی و ازنظر روش جمع‌آوری اطلاعات مبتنی بر روشهای کتابخانهای – اسنادی و مطالعات میدانی بوده و در تحلیل اطلاعات نیز از نرم‌افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی و روشهای رتبهبندی و در مقایسه تطبیقی، از ضریب ناموزونی موریس و روش بی‌مقیاس خطی و از نرم‌افزار Choice Expert برای تحلیل سلسلهمراتبی AHP استفاده شده است. با توجه به نتایج حاصله، می‌توان گفت که منطقه 11 شهرداری تهران، به‌رغم داشتن پتانسیل بالا برای تحقق توسعه حمل‌ونقل عمومی محور، در شرایط فعلی ظرفیت تبدیل‌شدن به یک مرکز توسعه حمل‌ونقل عمومی محور را ندارد و جهت تبدیل‌شدن باید تغییرات وسیعی در ساختارهای فضایی آن ایجاد شود.
محمد شیخی؛ نجمه آقا محسنی فشمی
چکیده
کلانشهر تهران مانند بسیاری کلانشهرها در کشورهای در حال توسعه با مسائل مختلفی مواجه است.از جمله این مسائل پیدایش انواعی از تمرکزها(جمعیتی، فعالیتی و...)در آن می باشد که خود منشاء بسیاری مشکلات گشته که در نتیجه آن ها همواره در محافل علمی و سیاسی مباحث و راهکارهایی در راستای تعدیل این پیامدهای منفی مطرح شده است. انتقال پایتخت، از جمله ...
بیشتر
کلانشهر تهران مانند بسیاری کلانشهرها در کشورهای در حال توسعه با مسائل مختلفی مواجه است.از جمله این مسائل پیدایش انواعی از تمرکزها(جمعیتی، فعالیتی و...)در آن می باشد که خود منشاء بسیاری مشکلات گشته که در نتیجه آن ها همواره در محافل علمی و سیاسی مباحث و راهکارهایی در راستای تعدیل این پیامدهای منفی مطرح شده است. انتقال پایتخت، از جمله مواردی است که به عنوان یک گزینه جهت کاهش تمرکزهای موجود در کلانشهر تهران بارها عنوان شده اما تا کنون جنبه عملی نیافته است.بنابراین در این پژوهش که به شیوه توصیفی - تحلیلی و نیز با استفاده از مطالعات اسنادی و روش مصاحبه با کارشناسان انجام شده است،به دنبال آن هستیم تا به ارزیابی سیاست انتقال پایتخت اداری – سیاسی از جنبه تأثیر آن بر تمرکززدایی از کلانشهر تهران بپردازیم.با توجه به یافته های این پژوهش به نظر نمی رسد این سیاست بتواند در دستیابی به هدف کاهش مسائل کلانشهر تهران موفق باشد و در نتیجه به عنوان یک سیاست معقول برای کاهش تمرکزها در تهران و نیز تعدیل عدم تعادل های ملی، پیگیری گردد.در عین حال راهکارهای عملی تری غیر از انتقال پایتخت،در سطح ملی و نیز سطح کلانشهر تهران می توان مفروض داشت که در راستای تعدیل مسائل این کلانشهر و حتی تعادل بخشی در نظام شهری کشور مؤثر واقع شود.
