یاسر رحمانیانی؛ اصغر محمدمرادی؛ حمیرا عسگری
چکیده
مساحت مسکن بر گسترش و سکونت افراد به خصوص در واحدهای کوچکمقیاس است. گسترش مسکنکوچک در کلانشهرها در ارتباط با حوزههای اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و کالبدی است. این پژوهش سعی در شناسایی و اولویتبندیِ میزان اثرگذاری شاخصهای زمینه سازِ رشد مسکن کوچکمقیاس برای سکونت دارد. پژوهش با بهرهگیری از روش کیفی در استخراج شاخصها و گردآوری ...
بیشتر
مساحت مسکن بر گسترش و سکونت افراد به خصوص در واحدهای کوچکمقیاس است. گسترش مسکنکوچک در کلانشهرها در ارتباط با حوزههای اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و کالبدی است. این پژوهش سعی در شناسایی و اولویتبندیِ میزان اثرگذاری شاخصهای زمینه سازِ رشد مسکن کوچکمقیاس برای سکونت دارد. پژوهش با بهرهگیری از روش کیفی در استخراج شاخصها و گردآوری نظرات ساکنین در کنار روش کمی برای تعیین میزان اثرگذاری متغیرهای مستقل برمبنای رویکردِ آمیخته صورت میپذیرد. سؤال تحقیق عبارت است از: شاخصهایی که سبب رشد توجه به مسکن کوچکمقیاس گردیده است، کداماند؟ میزان اثرگذاری و اولویتبندی این شاخصها بر اساس دیدگاه ساکنین خانههای کوچک در محدوده نوابِ شهرِ تهران چگونه است؟ از میان مناطق 22 گانه، محدوده نواب بر اساس معیارهایی مانند فراوانی مسکن کوچک، دسترسی به شبکه حملونقل مترو و اتوبوس شهری، مراکز خدماتی، یکسانی نسبی معماری و شهرسازی محدوده، انتخاب گردید. نتایج نشان میدهد که 23 مؤلفه مستخرج از ادبیات موضوع در حوزههای مختلف هستند که هفت مورد دارای بیشترین تأثیر بوده و عبارتاند از: مقرون بصرفه بودن، تعادلبخشی در عرضه و تقاضای مسکن، نزدیکی به مرکز شهر، اولویتدهی به کیفیت فضای داخلی، افزایش تنوع مسکن و خانهدار شدن طیف بیشتری، انتخابی اختیاری در مقابل اجباری و امکان پسانداز بیشتر.